Venezia Artigiana

Sporen van de toekomst

Sinds 2018 ben ik één of twee keer per jaar naar Venetië gegaan om onderzoek te doen naar Venetiaanse ambachten en ambachtslieden, hun werkplaatsen, hun traditie. En om hun pogingen te documenteren om de gevaren van de moderne wereld te overleven, namelijk massatoerisme en goedkope “replica’s” van traditionele Venetiaanse producten, zoals maskers, modellen van gondels, stoffen en gemarmerd papier.

In mijn fotografische carrière loopt er een rode draad door mijn werk en die rode draad heet ‘Sporen’. De sporen die mensen achterlaten. Of het nu gaat om vervallen gebouwen, fabrieken, vervallen constructies, loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog in Frankrijk of verlaten dorpen.
In dit geval ook de wijziging van de bestemming van het onroerend goed in Venetië. De winkels bleven leeg staan door de huurverhoging of omdat de ambachtsman of ambachtsvrouw die met pensioen ging geen opvolger kon vinden. En zo sporen nalaten.

Terwijl ik aan dit project werkte, begon ik te beseffen dat ik misschien sporen documenteerde en fotografeerde, maar dan ‘de sporen van de toekomst’. Als het tij niet keert, zal alles dat niet winstgevend genoeg is het niet overleven en zullen mijn foto’s de overblijfselen zijn van wat ooit was. Maar als het tij kan worden gekeerd, zullen ze een goede documentatie zijn van de praktiserende ambachtslieden en een uithangbord voor hun opvolgers.

Toen ik aan dit project begon, dacht ik aan het maken van een prachtig koffietafelboek met prachtige foto’s, portretten van Venetiaanse ambachtslieden ter ere van deze ambachtslieden. Maar hoe langer ik aan het project werkte, des te meer voelde dit als onvoldoende en zou de vakmensen geen recht doen. Meer informatie was nodig en er zou enige geschiedenis van de werkplaatsen moeten worden toegevoegd. Voor historische locaties, hun geschiedenis en eventueel foto’s uit het verleden, indien beschikbaar, van de oprichters. Jongeren vertellen over hun motivatie om een ambachtelijk bedrijf te starten in Venetië. En ik wil me niet beperken tot Venetië, maar ook de andere eilanden in de lagune waar ambachtelijke vaardigheden worden beoefend: Murano, Burano, Torcello, Mazzorbo, Pellestrina.

Dit project over het leven van ambachtslieden op de lagune-eilanden is niet alleen een weergave van de status quo, maar het is ook opgedragen aan ambachtslieden, hun families, hun leefgebied, hun manier van leven en ik hoop dat het zal bijdragen aan het verbeteren van de situatie en dat er een einde komt aan de voortdurende achteruitgang van deze unieke gemeenschappen en het unieke natuurlijke leven in de lagune. Leven op menselijke schaal en met het ritme van de seizoenen.

De foto’s die in het project zullen worden opgenomen zijn close-ups van de handen van de ambachtslieden, foto’s van de geschiedenis van de werkplaatsen, foto’s van het werk van de ambachtslieden en de portretten zoals weergegeven in dit boekje.

De portretten zijn eigenlijk drieledig. Een portret van de vakman, een portret van de werkruimte en een portret van de vakman in de werkruimte. Ik heb deze vorm vooral gekozen om de vakman in zijn alledaagse omgeving te laten zien en te laten zien hoe ze een eenheid vormen. Deze manier van kijken toont mijn verleden als architectuurfotograaf. Architectuur zoals we die doorgaans zien is ontworpen en vaak een visitekaartje voor de ideeën van de architect, de eigenaar, de opdrachtgever en het tijdperk waarin het is gebouwd. In het geval van de ambachtslieden heeft de ruimte zich ontwikkeld rond de activiteit van de persoon die de ruimte bezet met alles wat hij nodig heeft om een product te maken. Het is tijdloos. Dit is wat ik wil laten zien in de portretten.