Slagvelden WO1

De Slag om Verdun of hoe de natuur de sporen uitwist.

Waarom op zoek naar sporen uit de Eerste Wereldoorlog? Het antwoord komt door mijn algemene belangstelling voor SPOREN. Sporen als stille getuigen van voorbije menselijke activiteit.
Al hetgeen door mensen wordt nagelaten vind ik interessant. Zij het cultureel of industrieel erfgoed, oude ambachten of vervallen fabrieken. Fotografie is een heel direct, onmiddellijk middel om sporen vast te leggen. Door middel van fotografie kan ik die nalatenschap ook nog eens buiten de locatie zelf vasthouden en tonen.

Mijn foto’s laten goed zien dat de sporen ook weer verdwijnen en dat de natuur het hele zaakje uiteindelijk weer overneemt. Ik was bijzonder verbaasd een compleet ander landschap aan te treffen dan wat ik kende van afbeeldingen uit boeken en tijdschriften. Geen duidelijk zichtbaar dood en verderf, geen geblakerde vlaktes, daar heb je dan toch enige mate van voorstellingsvermogen voor nodig als je daar nu rondloopt. De loopgraven raakten langzamerhand weer vol met aarde en bladeren en elk jaar worden ze iets ondieper. De miljoenen bomkraters verdwijnen en het landschap wordt weer egaal, over nog eens honderd jaar zijn de foto’s misschien nog de enige getuigen.

De fascinatie voor de Groote Oorlog, de manier waarop die werd gevoerd, de meedogenloosheid van de regeringsleiders die hier extreme vormen aannam, in de zin van de aantallen onderdanen die moedwillig de dood in werden gejaagd. Het volkomen gebrek aan resultaat dat deze offers opleverde. Dit al fascineerde mij en dan met name de restanten van de grote veldslagen, als de slag bij de Somme, de Slag bij Passchendale en zoals hier te zien, de restanten van de slag om Verdun.

Al wandelend door de bossen in Oost-Frankrijk van wat bekend staat als de Saillant de Saint Mihiel kom je terecht in loopgraven en bunkers, in eindeloze aantallen.